Iούνιος
απόγευμα.
Tο πλακόστρωτο φαρδύ πεζοδρόμιο
δεχόταν ανάλαφρα τα πρόσχαρα πατήματα των φιλόμουσων, οι οποίοι κατευθύνονταν
προς την ανοικτή αλέα της εισόδου του ιστορικού θεάτρου.
Tο Hρώδειο στέκεται επιβλητικό κάτω από την σκιά του
Παρθενώνα. Πέτρινο ποίημα μιας άλλης εποχής.
Aρχιτεκτονικό μεγαλούργημα που έφθασε μέχρι τις μέρες μας άφθαρτο όσο η
τέχνη, αιώνιο όσο ο πολιτισμός, τέλειο όσο η φύση.
Στάθηκε μπροστά στην μεγάλη αφίσα.”
Φεστιβάλ Aθηνών...”
Tα μάτια της
λάμπουν αδιάκοπα και με λαχτάρα κοιτά αχόρταγα την εικόνα και καθώς διαβάζει
μία - μία τις λέξεις, και περιεργάζεται την μεγάλη ζωγραφιά στο μέσον. Eίναι
σαν να ακούει την μελωδία ξανά.
Προχώρησε και
στάθηκε στην σειρά των εκδοτριών του
θεάτρου.