BΑΛΥΡΑ:ΕΚΠΑΙΔΕΥΣΗ-ΠΑΙΔΕΙΑ.

Αγαπημένοι μου Φίλοι,
Περιμένοντας την έκδοση του πρώτου βιβλίου μου από τις εκδόσεις ΩΚΕΑΝΟΣ με τίτλο: <<ΤΗ ΜΕΡΑ ΠΟΥ ΣΤΕΡΕΨΕ Ο ΛΑΔΩΝΑΣ>> σας παραθέτω ένα μικρό κομματάκι και σας εύχομαι Καλή Εβδομάδα με υγεία!!
<<Η σπαρακτική φωνή του κοριτσιού βγήκε πριν τον ρόγχο της. Άφησε άφωνους..., μετέωρους..., τους μικρούς τρομοκράτες λίγα μέτρα πιο πέρα, τρόμαξε λίγα κοτσύφια -στάλιζαν στις φυλλωσιές της τεράστιας καρυδιάς-, χλώμιασε τον ήλιο κι απόσωσε με νεκρική σιγή. Η μικρή ψυχορραγούσε, ο Χάροντας δίπλα ξεκολλούσε την καρδιά της κι ένα μαυροφορεμένο σύννεφο ήλθε κι απλώθηκε πάνω της. Απλώθηκε πάνω απʼ το σπίτι, φυλακή είχε γίνει ξαφνικά και πάνω από την Βιργινία, ποια Βιργινία; Λείψανο ήταν. Πρόφτασε κι έστρεψε το μάτι της προς τη μεριά του σεισμού..., της έκρηξης..., της φωτιάς..., της καταστροφής πριν σωριαστεί στο πάτωμα, όπως το φθινοπωρινό φυλλαράκι που παραπαίει πριν βρει την θέση του στο υγρό χώμα. Αναγνώρισε τη μικρή φίλη της, τη γειτόνισσά της. Το μαύρο σύννεφο πιότερο πυκνό κι από θρεμμένη ομίχλη, σκέπασε σαν σάβανο το ζωντανό πτώμα της Βιργινίας, αναδεύτηκε, μαζεύτηκε, τυλίχτηκε στο λαιμό της κι έσφιξε τα χίλια πλοκάμια του να πάρει την μαραμένη της ανάσα. Έσφιγγε και μούγκριζε στη χοάνη των αυτιών της, μʼ ανθρώπινη φωνή, «ΦΟΝΙΣΣΑΑΑΑΑ!»

Συνήλθε λίγα λεπτά αργότερα κάνοντας μεγάλη προσπάθεια να πάρει ανάσα ζωής. Μέσα στο σκοτάδι της ψυχής της, ένιωσε, παρά άκουσε, μια οχλαγωγία, ένα πανδαιμόνιο, κραυγές κι αλαλαγμούς να ʼρχονται απʼ το δρόμο. Όλη η γειτονιά στο πόδι! Οι μνήμες, οι σκέψεις και ο τρόμος της έφεραν ίλιγγο και οι σπαρακτικές φωνές την έσπρωχναν στο γκρεμό..., στην άβυσσο. Η φωνή, επιβλητική σιμά στα αυτιά της, θα συνέχιζε από δω και πέρα μέχρι που μπήκε στη φυλακή.
«Φόνισσαααα!»
«Ω Θεέ μου... Η Κρινιώ... Σκότωσα..., την Κρινιώ...» ψέλλισε μʼ οδύνη ασθμαίνοντας ακόμη.
«Φόνισσαααα!»
Θα ʼταν, δεν θα ʼταν δεκατέσσερο χρόνων κοπελούδα. Ποια κακιά στιγμή την έφερε στο πορτόνι της; Τι ήθελε εκεί ακριβώς την στιγμή που ανέλαβε το ρόλο του μπαμπούλα και είπε να τρομάξει τα παιδιά; Γιατί διάβαινε το δευτερόλεπτο, που το αδέσποτο λιθάρι κτύπησε το χέρι της και λιποτάκτησε η σφαίρα με στραβή πορεία, θεόστραβη -για τον ουρανό ήταν προορισμένη- και βρήκε την καρδιά του κοριτσιού, που δεν πρόλαβε για άντρα να σκιρτήσει; Σηκώθηκε να τρέξει κοντά της, να την ταρακουνήσει, να της φωνάξει να γυρίσει πίσω, να της φωνάξει πως ήταν λάθος! Οπισθοχώρησε σαν είδε κάποιους ανθρώπους -άγνωστοι μʼ αλλόκοτες μάσκες της φάνηκαν- να ουρλιάζουν, να βρίζουν, να καταριούνται, να προσπαθούν να σπάσουν τα κάγκελα της σιδερένιας αυλόπορτας, που κοίτα διαβολικό σημάδι, ανάμεσά τους πέρασε η σφαίρα. Ευτυχώς, ήταν κλειδωμένη, σκέφτηκε η Βιργινία, ειδεμή θα την λιντσάριζαν!
«Φόνισσαααα!» Η φωνή αντιλάλησε πάλι μέσα στα αυτιά της.
Σαν αστραπή πέρασε η σκέψη να δρασκελίσει τη σκάλα, να ξεκλειδώσει την αυλόπορτα και να παραδοθεί στη λαϊκή ετυμηγορία “Θάνατος δια λιθοβολισμού”. Αυτό της άξιζε. Να πάνε στο ταξίδι, θύμα και θύτης αντάμα. Να βρει εξιλέωση. Να παραδοθεί στον Θεό και να παρακαλά έλεος στα μπουντρούμια της αιωνιότητας.
Λιποτάχτησε! Δεν είχε τη δύναμη να συντροφεύσει το θύμα της. Θέλει κότσια να σκύψεις το κεφάλι στη λαιμητόμο. Τρύπωσε αλαφιασμένη μέσα στο σπίτι της με την καρδιά της ακόμα να σπαρταρά, άνθρωπο σκότωσε, φονικό έκανε!
«Φόνισσαααα!»