www.ithominews.blogspot.com

Πέμπτη 20 Σεπτεμβρίου 2018

Τα σχολεία ξεκίναγαν το 1960

Τα σχολεία ξεκίναγαν το 1960 και έπρεπε να βρούμε σπίτι, καθόσον ανέστιοι νοικιάρηδες. Θα πήγαινε και σχολείο, ο πατέρας μου επέλεξε να πάμε στην "κρεμάλα" στο σπίτι του μπάρμπα Νίκου Σταθόπουλου, υπάρχει και σήμερα όπως ήταν τότε. Υπήρχαν πολλοί λόγοι κατά πως φαίνεται. Απέναντι ήταν το 4ο Δημοτικό Σχολείο και στην ευθεία στα 300 περίπου μέτρα στην Κολοκοτρώνη η δεύτερη είσοδος των γραφείων της Ενωσης που δούλευε. Το σπίτι το γνώριζε γιατί τα καλοκαίρια το ισόγειο του σχολείου χρησίμευε για τη συγκέντρωση σιταριού από την Ενωση, ενώ σε αυτό έμενε παλαιότερα ο Θόδωρος Παναγιωτόπουλος, υπάλληλος της "Συκικής" που τον είχε παντρέψει με τη μάνα μου στη Στέρνα. Ανύπαντρος τότε ο κουμπάρος, κράταγε ένα δωμάτιο. Και όταν έφυγε το "κατέλαβε" ο Ντίνος Βλάσης, φίλος του πατέρα μου που είχε το μικρό εμπορικό στην ανατολική πλευρά της (τότε) Μπούκας. Ο ιδιοκτήτης, ο μπάρμπα Νίκος Σταθόπουλος διαγώνια είχε το μανάβικο μπροστά από το σιδηροπωλείο του Πλεμμένου, εκεί που στένευε απελπιστικά ο δρόμος που χώριζε τις πλατείες και τράβαγε κατά την Καλαμάτα.
Το κτήριο κατεδαφίστηκε αργότερα. Πάμε λοιπόν κρεμάλα, στον πάνω όροφο ο Ντίνος σε ένα δωμάτιο, εμείς με ένα υπνοδωμάτιο και μικρό σαλονάκι, μαγεριό και τουαλέτα στο ισόγειο. Οπου έμεναν ο μπαρμπα Νίκος με τη γυναίκα του (Στυλιανή αν δεν κάνω λάθος). Ο γιός τους ο Χαρίλης που ήταν ράφτης (δούλευε για χόμπι) τα τελευταία χρόνια στο ισόγειο) αργότερα έγινε και... προσωπικός μου ράφτης στο μαγαζί που είχαν με τον Τάκη τον Κουρή στη Μπούκας, περίπου απέναντι από του Βλάση. Και ο άλλος γιός ο Αντρέας, υδραυλικό τον θυμήθηκα μετά, έπαιζε στον Ολυμπιακό Μεσσήνης μπάλα αλλά ήταν... Παναθηναϊκός, αυτός με πρωτοπήρε μαζί του στο γήπεδο. Στριμωγμένα πράγματα, μικρό το σπίτι και είχε... συνωστισμό, Οπότε και εγώ επέλεγα να ποτίζω τη... μάντρα και τα φυτά κατά την ανατολική πλευρά, από εκεί που μπαίναμε στην αυλή μέσα από έναν διάδρομο για να ανέβουμε την ξύλινη σκάλα με το μπαλκόνι. Για να αποφύγω την τουαλέτα. Μέχρι που με πήραν χαμπάρι από δίπλα και... διακριτικά παραπονέθηκαν. Το σπίτι πρέπει να ήταν του Κούτη αλλά κάτι σαν κομμωτήριο υπήρχε εκεί δίπλα. Θυμάται αδιόρατα ότι έπαιζα με μικρά αρωματικά κουτάκια ανάμεσα στα φυτά του διαδρόμου, οι μπιγκόνιες ήταν τότε στη.. μόδα. Τα κουτάκια ήταν συσκευασίες από τα υλικά για τις κομμώσεις με αυτή την πεποίθηση κάνω "κλικ" για σύνδεση με τη μνήμη. Διαγώνια απέναντι ήταν το μπακαλικάκι και κρασοπουλειό της Μανιάταινας, της χήρας λέει ακόμη η μάνα μου. Σε αυτό τον ελάχιστο χώρο γνώρισα το καρναβάλι από τα χρόνια που όλα μας εντυπωσίαζαν. Εκεί παρατηρούσα τους απάχηδες να ετοιμάζονται για το καρναβάλι, Πολύ καιρό πριν με το γενικό πρόσταγμα του Μιμίκου του Κούτη στο σπίτι του, κόσμος πηγαινοερχόταν, φανταχτερές στολές, ένα μελίσσι που ετοιμαζόταν για τη γιορτή. Και την Καθαροδευτέρα γνώρισα την κρεμάλα και τα χούγια της. Με τους... δήμιους να μπεκροπίνουν από το πρωί με "ιδεά" από νηστίσιμα και ως στολή το... φεσάκι τους, εκεί στον... προθάλαμο της Μανιάταινας. Και μετά... καρναβάλι, μου έκαναν εντύπωση που κρέμαγαν τους γραβατομένους και ζητούσαν τάξιμο και οβολό για να τους κατεβάσουν. Είναι και οι πιό έντονες μνήμες από μια γειτονιά στην οποία ως πιτσιρίκια δεν προλάβαμε να ενσωματωθούμε. Παιδιά υπήρχαν αλλά ήταν πίσω στους κήπους με τα φυντάνια, καμιά φορά λάθρα έφτανα και μέχρι το πλάτωμα του Αγιοδημήτρη από την άλλη πλευρά που μαζευόταν πιτσιρικαρία. Εκεί στη νότια πλευρά σε ένα χαμηλό σπιτάκι με κάτι μουριές μπροστά, θυμάμαι ένα μικρό παιδί με ειδικά προβλήματα, μου προξενούσε λύπη και δέος. Μετά... πάλι μέσα, δεν έζησα γειτονιά με φίλους. Και δεν έφθασε μέχρι το σχολειό ο φωτογράφος εκείνη τη χρονιά για να απαθανατίσει ομαδικά τις τάξεις, κάτι που δυσκολεύει στην αναγνώριση συμμαθητών. Μόνον κάτι φωτογραφίες από τις γυμναστικές επιδείξεις στο προαύλιο. Αλλά δεν θυμάμαι κανέναν. Στο ισόγειο οι μικροί, στον όροφο οι μεγαλύτερες τάξεις. Ελάχιστα πράγματα συγκράτησα, όπως την ουρά που κάναμε για να περάσουμε από το συνεργείο για τη... βατσίνα, το σημάδι που έχουμε ακόμη στο χέρι μας από το εμβόλιο κατά της ευλογίας, δαμαλισμός ιατρικά. Τη γιορτή των Χριστουγέννων όπου κάθε παιδί πήγε κάτι ως δώρο ανάλογα με την οικονομική του δυνατότητα και μετά έγινε αναδιανομή με κάποιον τρόπο και όλοι πήραν κάποιο παιχνίδι, όχι όμως αυτό που πήγαν. Τις γυμναστικές επιδείξεις στη μεγάλη (για τα μάτια μας) αυλή με παντελονάκι, πουκαμισάκι, σοσόνι και... σκαρπίνι. Και φυσικά τη δασκάλα μας, την Ασπασία Τσόπελα. Στο σχολείο πήγα άλλες δύο φορές. Τη μια στις δημοτικές εκλογές του 1978 που θυμάμαι μια γύφτισσα να βγαίνει από τα ρούχα της καθώς την τραβολογούσαν οι αντίπαλοι υποψήφιοι και ανακράζοντας "κομπάρα από εδώ, κομπάρα από εκεί, άστε στο διάολο κομπάροι", παράτησε το δκαίωμα ψήφου και το έβαλε στα πόδια. Και την άλλη την Καθαροδευτέρα του 1980 όταν με τον Πολιτιστικό Σύλλογο επαναφέραμε (κακώς) τη γρια Συκού και πολεμάγαμε να καλμάρουμε τον Περικλή Αλμπάνη ως Ιμπραήμ που δεν έβγαινε αν δεν του βρίσκαμε το λιναρένιο του μουστάκι ποιυ είχε τελικά κολλήσει (στο επίσης λιναρένιο) μούσι του. Επιστροφή λοιπόν σε εκείνα τα χρόνια και επειδή δεν είχε πιλάλα στη γειτονιά, είχε... γεωγραφία. Κάποιο από τα απορρυπαντικά της εποχής, πρόσφερε ανάγλυφους χάρτες σε εύθραυστο πλαστικό. Σίγουρα είχε τις ηπείρους, δεν θυμάμαι αν είχε και κάτι άλλο. Είχα μάθει χώρες, πρωτεύουσες, βουνά, ποτάμια, ήταν εντυπωσιακό το πολύχρωμο θέαμα ενός άγνωστου κόσμου. Η σύντομη παραμονή όμως είχε και μια λαχτάρα: Η αδερφή μου (4 χρονών τότε) είπε πως θα κατέβει τη σκάλα αλλά προτίμησε να δοκιμάσει αν χωράει ανάμεσα στα κάγκελα του μπαλκονιού. Δυστυχώς χώραγε και έπεσε με το κεφάλι στο (λιθόστρωτο μάλλον) δάπεδο της αυλής. Ετρεξε ο Χαρίλης, την πήρε και με κάποιο τρόπο τη μετέφερε στην Καλαμάτα στου Αντζακλή σε κατάσταση αφασίας. Οτι άρχισε να γνωρίζει αντικείμενα, μια κουβαρίστρα θρυλείται ότι της έδειξε ο γιατρός, εκτιμήθηκε πως την σκαπουλάρισε μόνο με το καρούμπαλο καθώς δεν είχε κάνει ούτε πληγή από την πρώτη... ορόφου. Μείναμε κάτι μήνες σε αυτό το σπίτι, καλοί άνθρωποι, βλέπω καμιά φορά το Χαρίλη και τον Αντρέα. Ομως το σπίτι δεν μας χώραγε και επιστρέψαμε στην παλιά γειτονιά λίγο μετά το τέλος των σχολείων το 1961...
[Στη φωτογραφία προπολεμικά η γειτονιά της κρεμάλας Ο(δεν είχε αλλάξει και τίποτε πέρα από την πινακίδα), αριστερά το σχολείο και ακριβώς απέναντι - δεν διακρίνεται - το σπίτι που μέναμε. Στο κέντρο το μαγαζί της Μανιάταινας στο τρίγωνο των δρόμων]

Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου