www.ithominews.blogspot.com

Παρασκευή 24 Σεπτεμβρίου 2010

Τι να ζητήσω από τον Θεό...


By:tro-ma-ktiko.blogspot

Έκθεση μαθητή δημοτικού με θέμα :
<< Τι να ζητήσω από τον Θεό >>

Θεέ μου, απόψε σου ζητάω κάτι που το θέλω πάρα πολύ.
Θέλω να με κάνεις τηλεόραση! Θέλω να πάρω τη θέση της τηλεόρασης που είναι στο σπίτι μου... Να έχω το δικό μου χώρο. Να έχω την οικογένειά μου γύρω από εμένα.Να με παίρνουν στα σοβαρά όταν μιλάω.Θέλω να είμαι το κέντρο της προσοχής και να με ακούνε οι άλλοι χωρίς διακοπές η ερωτήσεις.Θέλω να έχω την ίδια φροντίδα που έχει η τηλεόραση όταν δεν λειτουργεί.Όταν είμαι τηλεόραση, θα έχω την παρέα του πατέρα μου όταν έρχεται σπίτι από τη δουλειά, ακόμα κι αν είναι κουρασμένος και θέλω τη μαμά μου να με θέλει όταν είναι λυπημένη και στενοχωρημένη, αντί να με αγνοεί…Θέλω τα αδέλφια μου να μαλώνουν για το ποιος θα περνάει ώρες μαζί μου.Θέλω να νοιώθω ότι η οικογένειά μου αφήνει τα πάντα στην άκρη, πότε – πότε, μόνο για να περάσει λίγο χρόνο με μένα και το τελευταίο, κάνε με έτσι ώστε να τους κάνω όλους ευτυχισμένους και χαρούμενους.Θεέ μου, δε ζητάω πολλά. Θέλω μόνο να γίνω σαν μια τηλεόραση!» Η δασκάλα που την διάβασε (καθώς βαθμολογούσε) την έκανε να κλάψει.Ο σύζυγός της που μόλις είχε μπει στο σπίτι, τη ρώτησε: «τι συμβαίνει;»
Αυτή απάντησε: «Διάβασε αυτή την έκθεση, την έχει γράψει ένας μαθητής μου».Ο σύζυγος είπε: «Το καημένο το παιδί. Τι αδιάφοροι γονείς είναι αυτοί!» .Τότε αυτή τον κοίταξε και είπε: «Αυτή η έκθεση είναι του γιου μας!..»

Επιλογή κειμένου:Σταύρος Παπαγιαννέας

Δείτε και το ιστολόγιο των μικρών Δαναών >>> http://asdanaos.blogspot.com/2010/09/blog-post_24.html

Δευτέρα 20 Σεπτεμβρίου 2010

Η ακαδημαϊκή ελίτ «ωσεί παρούσα» στα πνευματικά δρώμενα της χώρας

Του ΓΕΩΡΓΙΟΥ Ν. ΔΑΒΙΛΛΑ
Απόστρατου αξιωματικού
της Ελληνικής Αστυνομίας
και επικεφαλής της
μείζονος μειοψηφίας
του Δήμου Ιθώμης


Ο ΑΛΕΞΑΝΔΡΟΣ έλεγε: στον πατέρα μου χρωστάω το ζειν αλλά στον δάσκαλό μου τον Αριστοτέλη το ευ ζειν. Όταν ο λόγος ενός τέτοιου ανδρός, σημαντικοποιεί τη σημασία του δασκάλου στη ζωή μας με αυτό τον τρόπο, εμείς τι άλλο μπορούμε να πούμε; Είναι γεγονός αναμφισβήτητο πως η παρουσία φωτισμένων και σωστών δασκάλων, σε μια κοινωνία είναι βασική προϋπόθεση για να εξελιχθεί και να προοδεύσει. Δυστυχώς όμως στην πατρίδα μας σήμερα, αυτό δεν συμβαίνει. Η πνευματική μας κοινότητα και δη η Ακαδημαϊκή, είναι ωσεί παρούσα στα δρώμενα της ελληνικής κοινωνίας, μιας κοινωνίας που βρίσκεται σε σύγχυση, γεμάτη ανασφάλειες και αδιέξοδα, με εξώφθαλμα στοιχεία παρακμής. Αντί οι ακαδημαϊκοί μας να είναι μπροστάρηδες και καθοδηγητές στον αγώνα του λαού και δη των νέων, για την αλλαγή προς το βέλτιστον αυτής της κοινωνίας, απέναντι σε ένα χρεοκοπημένο συνολικά πολιτικό σύστημα, συντάσσεται μαζί του συνθηκολογεί και το ανέχεται. Αντί να βγει μπροστά και να υπερασπιστεί με σθένος και ορμή αλλά και επιχειρήματα που τόσα πολλά έχουμε τα εθνικά μας δίκαια, σωπαίνει και ακόμα χειρότερα τα παραχωρεί. Τα παραχωρεί με την κατάπτυστη θέση που πήρε τελευταία μια μεγάλη μερίδα της, για συμβιβασμό στο θέμα της Μακεδονίας με τους Σκοπιανούς. «Αιδώς» κύριοι, δεν καταλαβαίνετε ότι προδίδετε με αυτή σας την θέση την πατρίδα σας και τη διαχρονική ιστορία του ελληνισμού. Δεν αντιλαμβάνεστε πως έχετε υποχρέωση να πάρετε τα παιδιά μας υπό την προστατευτική σας καθοδήγηση και εκπαιδεύοντάς τα να τα βοηθήσετε να γίνουν χρηστοί πολίτες, ελεύθεροι άνθρωποι χρήσιμοι για την πατρίδα και τον κόσμο. Ξετρυπώστε επιτέλους από τα άνετα γραφεία σας, βγάλτε την τήβεννο και τα μπιχλιμπιδένια περιδέραια που φοράτε στο λαιμό σας για να ξεχωρίσετε από τους άλλους και κατεβείτε στο λαό για κοινό αγώνα αλλαγής. Σταματήστε να διαπλέκεσθε, όσοι διαπλέκεσθε με το διεφθαρμένο πολιτικό σύστημα και δώστε με το λόγο σας, τα έργα σας και τη συνολική στάση ζωής σας, ελπίδα, όραμα, πίστη και θάρρος στο λαό, να σταθεί όρθιος για να πολεμήσει την παρακμή και την μιζέρια που το έχουν βυθίσει οι διάφορες ηγεσίες του. Γίνετε επιτέλους το όχημα που θα σύρει και θα βγάλει τον λαό και τη χώρα έξω από το τέλμα, ανυψώνοντάς τον στις περιοχές της δημιουργίας και της προόδου, ώστε να καταστεί αντάξιος κληρονόμος του ιστορικού του παρελθόντος. Συνειδητοποιείστε επιτέλους την ιδιαίτερη ευθύνη που έχετε προς το λαό και συστρατευθείτε σαν επικεφαλής του, στον αγώνα για μια καινούργια κοινωνία. Την κοινωνία της ελευθερίας, της δημοκρατίας, της αλήθειας, της δικαιοσύνης και τότε να είστε βέβαιοι πως η πατρίδα μας θα αναστηθεί, να ανακάμψει και θα μεγαλουργήσει, πράγμα άλλωστε που κατ’ επανάληψη έχει κάνει στο παρελθόν. Αυτό κύριοι είναι το αυτονόητο χρέος σας, εκπληρώστε το επιτέλους εδώ και τώρα, γιατί σε διαφορετική περίπτωση η ιστορία θα σας λιθοβολήσει με τους λίθους του αναθεματισμού, της αναξιότητας και της απόλυτης περιφρόνησης.

Τρίτη 14 Σεπτεμβρίου 2010

Παραβατικότητα παιδιών=Εγκληματικότητα γονέων;;

"Το προηγούμενο Σαββατοκύριακο ήταν πλούσιο σε ειδήσεις από το τοπικό αστυνομικό δελτίο. Η επίθεση και ληστεία στο συνυποψήφιο Παύλο Γεροντίδη συνέβη μία μέρα μετά την ολική κλοπή αυτοκινήτου μας έξω από την οικία μας στη Λαθέα. Μία από τις σημαντικότερες επιπτώσεις της κρίσης είναι η έξαρση της παραβατικότητας και της εγκληματικότητας. Σε μία πρώτη ανάγνωση, αυτό μπορεί να φαίνεται αναμενόμενο. Η κρίση μειώνει το εισόδημα και γεννά ανεργία, η ανεργία ανέργους και ανθρώπους που ζουν κάτω από το όριο της φτώχειας, η φτώχεια και η πείνα οδηγούν στην ανάγκη εξοικονόμησης τροφής και αγαθών με όποιο μέσο ή τρόπο. Ωστόσο, αν αναλύσουμε στατιστικά την αιτιολογία των κλοπών- ληστειών, θα διαπιστώσουμε ότι ένα μικρό ποσοστό έχει σαν στόχο την εξασφάλιση των - προς το ζην - αγαθών. Αντίθετα, επιρρεπή σε (πταισματική )παραβατική συμπεριφορά είναι άτομα από όλα τα κοινωνικο – οικονομικά στρώματα, από την ηλικία ακόμα της εφηβείας. Οι περισσότεροι έχουμε στρέψει το βλέμμα στην οικονομική κρίση, υποτιμώντας τις δραματικές επιπτώσεις από την κρίση αξιών.
Τι μερίδιο ευθύνης έχει μία οικογένεια και τι μπορεί να κάνει για να αποτρέψει το ‘παραστράτημα’ του/της εφήβου ;
Για άλλη μία φορά, ο ρόλος της οικογένειας είναι καθοριστικός. Η εστίαση εδώ δίνεται στο πόσο ουσιαστική είναι η συναισθηματική σχέση με το γονέα, αλλά και πόσο ξεκάθαρα και δίκαια είναι τα όρια ( οι κανόνες) που εκείνος θέτει. Οι γονείς /κηδεμόνες είναι σημαντικό να έχουν κοινή στάση απέναντι στο παιδί, τουλάχιστον κατά την παρουσία του. Να αποφεύγουν να είναι αυστηροί - τιμωρητικοί, αλλά και να μην καταλήγουν παραχωρητικοί – ελαστικοί. Οι κανόνες πρέπει να είναι δίκαιοι, κατάλληλοι για την ηλικία του παιδιού και να εφαρμόζοντα με σταθερότητα και αμεσότητα. Οι γονείς είναι το παράδειγμα για τα παιδιά, όχι με βάση τα λόγια, αλλά με την πράξη τους και τη στάση τους απέναντι στη ζωή. Η αδιαφορία, το κυνήγι της ύλης και η καταξίωση μέσα από αυτή, η ασάφεια ανάμεσα στο ηθικό και το μη προκαλούν σύγχυση στα παιδιά.
Πώς μπορεί ο δήμος να γίνει αρωγός στο πλευρό της οικογένειας;
Η οικογένεια είναι ένας πολύπλοκος οργανισμός που λειτουργεί με τους δικούς του κανόνες. Συχνά, η παραβατικότητα των νέων είναι αποτέλεσμα πειραματισμού, μίμησης ή δυσλειτουργικών σχέσεων μέσα στην οικογένεια. Ο δήμος μπορεί να οργανώσει σχολές γονέων και ημερίδες σχετικά με το θέμα αυτό. Επίσης, μπορεί να δημιουργηθούν λέσχες φιλίας για εφήβους στις οποίες θα παρουσιάζεται οπτικοακουστικό υλικό και θα γίνονται ομάδες ευαισθητοποίησης, με στόχο τη δημιουργική απασχόληση των νέων και την πρόληψη της παραβατικής συμπεριφοράς.
Με εκτίμηση
Κεχρή Σωτηρία
Ψυχολόγος
http://prassia-eyrytanias.blogspot.com/